Autbòi comunal

Soi a trabalhar l'Internacionala a l'autbòi.

Devon apreciar, los vesins.


niark niark niark.

Ofèrta d'emplec

que prepararetz lo disnar, que netejaretz las taulas aprèp lo disnar, que torcaretz lo cuol das pichons de la guarderia aprèp disnar, que los botaretz al penequet, profecharetz que los dròlles dormisson per far la comptabilitat, vos ocuparetz del corrièr entrant e prepararetz lo corrièr de mandar, cambiaretz los lençòls de l'Enzonet qu'a racat perque li agrada pas la garbura qu'avètz preparada per disnar, vos lavaretz plan las mans e vos ocuparetz del sit internet de l'associacion, legiretz una istòria als enfants en cambiant de dialècte cada jorn, marcaretz dins lo jornal de la guarderia çò qu'a fach cada dròlle, explicaretz als parents venguts quèrre lor dròlle cossí a passada la jornada. Quand totes los dròlles seràn partits, netejaretz la guarderia, faretz plan los lièchs, recaptaretz los jòcs e tot lo rambalh. Elaboraretz lo menut de la setmana seguenta, l'estamparetz e l'aficharetz a la dintrada de la guarderia. Quand partiretz, doblidaretz pas d'atudar lo lum.

Formacion requesida:
- BAFA
- DUT Dietetica e equilibri alimentari
- BEP Petitenfance
- Bac Pro Secretariat - Comptabilitat
- Interès per la lenga e la cultura occitanas o volontat de se formar.

Salari:
- Quin salari ???

D'autras ofèrtas d'emplec per aquí.

Cabòries, Allucinacions, Occitanisme e Conariás

Dimenge, aquò èra las eleccions en Espanha.

Paco Boya, lo polit Sindic d'Aran, a perdut. 

Èri plan decebuda e un pauc suspresa d'aquela resulta que me semblava que lo tipe trabalhava bravament per son país.

I soi pas en Aran, i soi anada pas qu'un parelh de còps e i demorèri pas gaire mas, dempuèi mon recanton del País Bassòl, me semblava que la còla del govèrn de Paco Boya fasiá un trabalh bèl a totes los nivèls, tan socials o economics coma linguistics e culturals. 

Mas los Araneses an votat pels autres.  Me sembla que Unitat d'Aran an pagada la factura del PSOE de Zapatero... Rai.

Ai legit aquí que Paco Boya èra Sindic dempuèi quatre ans, pas mai. Es estranh, aviái l'impression qu'èra aquí dempuèi totjorn Abans l'arribada de Paco Boya al govèrn, sabiái pas qu'aquò existissiá la Val d'Aran. Sabi pas s'es perque en quatre ans desvolopèron las relacions panoccitanas o s'aquò's ieu que m'i interèssi mai. Opti per la primièra opcion.

Mas lo pòst d'uèi es pas per lamentar la desfacha de Paco Boya (e la lamenti!).

Lo pòst d'uèi es per parlar del comunicat vergonhós del CAOC. Aquí l'avètz:

Cars amics occitans,

Ièr i aguèt un càmbiament fòrça important a la Val d'Aran en l'escasença de las eleccions municipalas e del Conselh Generau. Ara lo novèl Sindic es Carles Barrera.

Amb Paco Boya s'acaba la demagogia, la megalomania e lo secessionisme e las malas relacions entre lo Conselh Generau e la Generalitat e las pus marridas relacions entre lo Conselh Generau e lo CAOC.

L'obstruccionisme e la tergiversacion de la Lei de l'Occitan s'es acabat.

Ara comença una novèla etapa de relacions occitano-catalanas de la Generalitat, del CAOC e del Conselh Generau d'Aran amb una tòca mai clara de trabalhar per l'unitat de la lenga e la cultura occitana, que pels catalans fa partida fòrça importanta del nòstre patrimòni cultural e lingüistic.

Tot çò qu'èra arrestat, ara se metrà en marcha, e sonque pòt s'alentir per la crisi o per la manca de sòus, mas lo procès a començat e degun l'arrestarà.

Lo CAOC es fòrça content perqué lo trabalh da 40 ans a estat pas en de badas e ara trabalharà amb mai de mejans oficials.

Coralament,
Enric Garriga Trullols
President CAOC

CAOC - Cercle d'Agermanament Occitano Català
Hotel d'Entitats. Providència, 42
08024 BARCELONA
Telf. 93.284.36.34
www.caoc.cat

Primièr chòc: Cossí es possible d'emplegar de mots d'aquela violéncia e de las connotacions mai que dobtosas? De qu'es aquela difamacion vergonhosa un endeman d'eleccions?

Segond chòc: Cossí se pòt permetre que lo president d'una associacion, al nom de son associacion, se pausicione tan clarament politicament? Foguèsse sòcia del CAOC, e ben, ne seriái pas gaire orgulhosa de n'èsser e demandariái lèu fach la demission del president. 

Tresen chòc: "descarats"! Sabi pas s'es de cinisme, de senilitat o quicòm pièger. Mas cossí se pòt èsser tan "descarat"?

Una error de comunicacion? Qué nani! I a lo segond capitol aquí.

Al-lu-ci-ni. 

M'anatz dire de pas metre mon nas dins los afars catalans, dins lors istòrias politicopoliticianas, mas aquí, lo President del CAOC a passat l'òsca. 

Sénher Garriga Trullols, "amics occitans", "agermanament occitanocatalan", n'ai bravament, de dobtes, sus aqueles tèrmes, quand vos legissi. Val mai aver d'enemics que non pas d'amics coma vos.

 

Un detalhon mai : aprèp "quaranta ans de trabalh", seriá temps d'escriure un lengadocian corrècte.

E enfin, quaranta-ans-relacions-occitan-patin-cofin, sabètz de qué caup dins lo mot "cobeitat"?

Agachatz-vos.

Legir lo vejaire del Joan dau Peiroton.

Quand bufa lo vent dau Chnòrd

Quand souffle le vent du nord es lo títol d'un libre. Nullàs coma títol, rai. Fa un pauc "les oiseaux se cachent pour mourir" - per los qu'aurián pas vist los darrièrs episòdis, lo curat se la tira la Meggie e te l'engròssa, mas es pas lo prepaus del jorn.

Quand souffle le vent du nord es lo títol nul d'un libre excellent escrich per Daniel Glattauer, un autor allemand austriac. Emmi e Leo, en seguida d'una error d'emails, començan una relacion epistolara. Lo libre tot es fach d'emails mandats per un o l'autre. Pas res mai. 300 paginas ont s'escrivon, ont nais una relacion... d'amor. Lo prenes lo libre e lo daissas pas, fins al darrièr email qu'acaba lo libre, puèi sautas de jòia en dire "aaaaaaa tròp fòòòòòòòòòrt".

Es lo primièr roman epistolar que legissi. E non, incultarassa que soi, ai pas legit Les Liaisons Dangereuses ( soi presidenciabla! ) E lo vau crompar sul pic e d'un clic. Lo roman epistolar, aquò m'agrada. M'agrada coma se bastís l'istòria sens un narrator a la con que te ven explicar las causas. Prenguèri un plaser vertadièr a legir aquel libre del títol ridicul.

E vos pensatz plan que l'autor, e ben la susvelhavi son actualitat. E  quand, per  la Sant Jordi, sus la Rambla de Tarragona, te lo veguèri son darrièr libre, e ben me lo comprèri, Cada Siete Olas (La Septième vague en français).

E aquí : decepcion!
Es la seguida de Quand souffle le vent du nord! A ben non! Mèrda!

Çò bon dins lo primièr, çò que t'esquichava los budèls, çò que te fasiá plorar a la fin, es que podiá PAS, deviá PAS, aver de seguida.

Best seller actitud, lo tipe nos faguèt una seguida.

E o sabèm, Back to The Future e Vèrd Paradís ne son las pròvas, los numèros dos son pas tan bons coma los primièrs. Fuck las seguidas. Tu, autor o realizator, que siás a me legir : fagas pas una seguida. Jamai de la vida, never, never, never.
Rai, i a una excepcion Manon des Sources.
QUÉ? Qual plora pas a la fin de Joan de Floreta e de Manon des Sources?
Rai, es la fauta de la musica de Vivaldi Verdi...
Brèu.


Dins la seguida, pim pam pom, se tòrnan parlar mandar d'emails. Vertat es, l'istòria es totjorn bona e es ficelada coma un bon rostit, mas s'esperlonga un pauc. "t'aimi ieu tanpauc", "te vòli pas veire", "quora nos vesèm?", "siás totjorn amb ieu, pensi a tu de longa", "respond-me e diga-me cossí vas", "ieu tanben ai besonh de tu"  e ne passi... Soi en colèra qu'aviái previst de contar ma vida amorosa per far LO best seller occitan que  fariá doblidar Autant en emporte le vent mas aquel conàs d'austriac m'a raubadas l'idèa, las replicas e l'istòria.

Dau còp, lo sospièchi d'aver piratat ma bóstia email e mon telefonet.


Enfin, best-seller actitud, las causas s'acaban plan.

A pas ben piratat lo tipe.

Allucinacion religiosa e estudi sociologic

O Porto, 8h del matin. 

Dintri dins una glèisa, una entre tantas, que cada carrièra a sa glèisa dins aquela ciutat. E son totas barròcas, e! Se t'agrada pas lo daurat pesugàs e los angèls bufadors afroses, dintres pas dins las  glèisas portuanas. Vendèsson totas las orrors dauradas de las glèisas, e ben, o vos disi ieu, i seriá pas mai, en crisi, lo país! 

Qué? Ben non, m'agrada pas çò barròc!

8h del matin, dintri dins una glèisa. 

Mèrda, i a quauqu'un qu'es a pregar, pòdi pas far de fòtos.

M'assèti e espèri un pauc. Las glèisas, son los sols monuments amb una climatizacion naturala e de bancs dedins, es una de las rasons que m'i fan dintrar.

Dintra una femna.

Puèi dintra un òme.

Dintran dos vièlhs.

Sortís la primièra femna.

Ne dintra una autra. 

Totes se tancan al meteis endrech.

Son a pregar Santa Fatima. 

Venon a 8h del matin per pregar puèi se'n van trabalhar.

La fervor religiosa : pròva de mai de la pauretat del país?

Popa que poparàs

Soi desolada... aquò me fa rire a cada còp!

Lo diminutiu es nòstre amic.

Rebat de Cana

Dètz TV es a Cana.
Penelope Bagieu tanben.
E tot aquò me fa ben rire! :)

son fòrts aquelei marsilhés!

Escacalàs del jorn :

Ostal d'escambis e de paratge Tolosa - Amazonas from Ben Ro on Vimeo.

Soi MÒRTA DE RIRE.

Mai de videos de Ben&Ro.

banda d'inutils!

Seta? Porto?

Anar a l'esteticiana

Dimenjada de Pascas (2) : Quauques imatges de Tarragona

Tarragona.

Quand me dison "Tarragona", ieu pensi "port aventura" e mon esperit associa directament a "berk". 

E ben es una error de las bravas! Que Tarragona es una ciutat ben agradiva e plan polida.

Anem quauques fòtos e paucas explicas...

Pephuggybear m'aviá dich "daissa l'autò a un parking josterrani de la Rambla Nòva". Règla nº1 : totjorn escotar l'autoctòn, perque l'autoctòn sap.

Prenguèt pas la pena de m'explicar ont èra la Rambla Nòva perque aviái agut la marrida idèa de li dire "arrèsta de m'estressar amb tas indicas de direccion e de rotas, compreni pas." De tot biais, la trobèri sul pic la Rambla Nòva de tant que soi intelligenta astruga. Endralhi l'autò dins lo primièr parking josterrani pagant (arf!). Preni l'escalièr "sortida Rambla Nòva", la lutz e aquí, te vesi aquò :

 Impressionant! Es enòooooooorme : es a escala reala. Magnific.

Lo cap de colla

les gralles :)

fent pinya

al fons, lo monument

 Aprèp aver remirat un brieu lo monument, caminèri sens tòca... en me dire que al cap d'un moment trobariái l'ofici de torisme. Vos disi la fin de l'istòria tre ara: l'ofici de torisme, lo trobèri pas. Pas grèu, lo centre de Tarragona se visita fòrça plan sens mapa toristica :)

En naut de la Rambla Nova, arribas al "balcon mediterrani". A oè, ai doblidat de vos dire : ploviá!

Me passegèri per Tarragona amb mon polit Kway irange fluò, lo tòp del tòp del bon gost.

Lo circ roman

La plaça de la Font, plaça de la Comuna

un engana-vista :)

El carrer Major e al fons la Catedrala :)

I anèri qu'èra la velha de Sant Jordi...

La catedrala

Sabiái pas qu'aquò existissiá de botigas de cera!

Los dròlles jògan al balon contra las rèstas romanicas, aquò m'agrada.

Encara de castells...

las rèstas del barri josieu amb una placa bilingua.

l'anfiteatre roman e la mar :)

Las cadièras dabans la catedrala e las barrièras sus la plaça de la Comuna èran aquí per una causa que ne vos parlarai lèu...

Sòrre Vaselina

L'escacalàs del jorn, lo provòca lo film de Sòrre Vaselina:
(Mèfi! Contengut pornografic, agaches pas s'as mens de 18 ans!)

Un film mut pornografic, es pas enòrme aquò ?
E, vòli pas dire è, mas lo Polidòr, e ben, es pas gaire biaissut!

Ne podètz veire un autre e legir un articlòt sus Libe

Volètz pas far lo doblatge en occitan? Seriá mai risolièr que Le Bistro du Coin...

La debuta de l'alcolisme, segonda partida.

Arribi a la fin del servici.

M'asseti al comptador.

Qué manjar?

"Sardinhas".

Amb qué?

Ausissi la cosinièra romegar. Li disi "coma vòles". S'estona : "Coma vòli?" "òc, coma vòles".
M'agradan las suspresas. Tant que me bota pas de caulets de Brussèlas, aquò deuriá anar.

Per beure? De còca-còla. Lo patron m'agacha - de còca còla?!? - òc, de còca-còla. - amb de sardas, òm beu pas de còcacòla! - a, e de qué se beu alara? - VINHO VERDE! - e ben d'acòrdi, vinho verde!".

E me servís : 

E tasti.
E aquò m'agrada.
Aquò pica, coma lo Perrier o la Còcacòla.
Perfièch.


Lo cap que vira.

Otèl.

Lièch.

Penequet.

La debuta de l'alcolisme, primièra partida

Concèrt de la Talvera.
Danci.
Danci fòrça.
Ai set.
Ai bravament set.
Pas d'aiga.
Pas de còcacòla.
Pas de chuc de frucha.
Pas que de cervesa.
Rai! Beurai de cervesa!
Primièra glopada, mmmm, aquò m'agrada!
La bevi tota.


E gausèri lo convidar.



Mas manquèri de racar pendent la pòlca.

Francesinha

A O Porto, dins totes los bars, snacks o restaurants, veses marcat "francesinha". Los que sabon de qu'es un "francés" en espanhòl comprendràn mon estonament. Pas res de veire! ;) Dins las causas que deves manjar a O Porto, a part de la merluça e de la sarda, i a las tripas "a la mòda d'O Porto", moè, las tripas, a quina mòda que sián, son de tripas, berk, berk, berk. E i a la francesinha, l'especialitat d'O Porto!

A Francesinha, qu'es aquò? Ben, es un entrepan. Mas un entrepan dels bons,  òu! Tan bon que sabi pas qual a decidit qu'es un dels melhors entrepans del mond. Es un entrepan que te lo cal manjar dins la sièta, lo pòs pas metre dins la saca per lo manjar mai tard, lo pòs pas manjar dins lo tram o en auto, lo pòs pas manjar al burèu quand siás a gastar lo temps sus faceboc. Es un entrepan que quand lo manjas, sabes que siás a lo manjar (èra la frasa filosofica del jorn).

Mas la francesinha, a de qué sembla? E ben a aquò :

Es lo metge que me diguèt de la prene amb de patatas fregidas.

La francesinha, la mangèri dins çò que foguèt ma cantina ont sopavi cada jorn :

lo Cafè Santiago, en fàcia del Colisèu.  En cercant sus internet, ai legit que fan las francesinhas las melhoras de la ciutat. T'ai un astre ieu!

La Francesinha aquò's doas lescas de pan e, al mitan, molonada de causas.  Vos ai fach una fòto, podètz devinhar de qué i a dedins o anar legir sus Wikipèdia los ingredients.

I a doas causas desconegudas que te fan un gost un pauc estranh e aquí es tot l'encant de la causa. En mai d'aquò as tot lo formatge que fila... tròp, tròp, tròp bon. 

Aprèp, rai, es un pauc caloric, l'acabas ta francesinha e aprèp as pas mai talent. (Enfin, aprèp lo ròt cocacolesc, demòra totjorn de plaça per un bocinon de formatge o un glacet...). Es pas gaire vegetarian tanpauc, mas fa pas res, Dieu inventèt la carn per qu'un portugués inventèsse la francesinha, es marcat dins l'Evangèli segon Mela, de sortir lèu a las edicions IDECO.

E un dels ingredients tras qu'importants de la francesinha es la sauça. E sabètz cossí se ditz "sauça" en portugués?


"O molho".


.

Menut del jorn

e doblides pas que Dieu, Jesus, la Santa Verge,, Pikachu velha sus nosautres.

Dimenjada de Pascas (1) - Sus las piadas de Miró

La dimenjada de Pascas, m'anèri perdre dins un vilatjon desconegut, Mont-Roig, pas gaire luènh de Port Aventura Tarragona. 

Mont-Roig, coneissètz pas? 

Mas coneissètz Port Aventura?

Sètz pas qu'una banda d'incultes! 

Mont-Roig, es lo vilatge-referéncia de Miró. Oè, Joan Miró, lo pintre.

Ben qué? Ai pas lo drech d'aver una passion subta per Miró?

Bon, ok, o avoï, i anèri pas sonque per Miró. 

Quand rabalas amb la Talvera, que siás a vendre los disques o a ensenhar las danças, arriba un moment que coneisses de mond e que lor parlas sus Facebook e al cap d'un moment lor dises "ten, vau venir veire ton país". 

Aquò me petèt, partiguèri per Mont-Roig. 

Alai, m'esperava mon super guida, Pep, mon Huggy les bons tuyaux, mon Huggy Bear a ieu, que pendent tres jorns me donèt tot plen de bons conselhs per visitar son país e profechar d'a fons. Aviái trobat lo tipe que caliá per me far visitar. Sabi pas cossí fau, mas tròbi totjorn de mond remirable per m'aculhir e me mostrar lor país.  

Missatge personal: Pep, com sé que no seguiràs llegint,  t'ho dic ara: gràcies per tot, ets un encant que fa cara d'ós emprenyat ;)

Divendres de matin, levada abans lo solelh e arribada amb la pluèja. 

Ai drech a una visita guidada del Centre Miró amb mon guida de tria: un pintre que demòra dins un ostal pintrat per Miró. 

Si, si, es veritat! A ieu tanben, aquò me fa allucinar.

Vos fau un resumit?

A 18 ans, los parents de Miró te lo faguèron trabalhar dins una causa que li agradava pas gaire, lo tipe ne faguèt una depression, aguèt febre, tifus, lèpra, malària, e sabi pas quina malautiá encara, manquèt de ne crebar. Lo paure Joanòt, lo mètge te lo mandèt a Mont-Roig e lo tipe se reviscolèt. E aquí faguèt sas òbras. E d'aquí, partís l'òbra tota de Miró.

"Tota la meva obra està concebuda a Mont-Roig"

Lo centre Miró de Mont-Roig fa comprene l'importància del vilatge dins l'òbra de l'artista, son mai que mai de reproduccions de las òbras, acompanhadas de mesas en scèna per mostrar los objèctes, l'ambient de l'epòca, etc. I a tanben de fòtos, d'escriches e de videos mostrant lo pintre al vilatge.

Cap grossos inspirats de l'òbra de Miró. Son polits, pas rai?
E ben, los eiretièrs de Miró an demandat a la Comuna de los destrusir...
Una setmanòta aprèp aquesta fòto, foguèron destrusits :((((

La visita èra bravament interessanta. Çò qu'èra interessant mai que tot èra d'aver las explicas del Pep, d'explicas artisticas mas tanben e mai que mai sus las causas del vilatge qu'influiguèron tant Miró. Pep me donèt totas las claus per comprene l'òbra de Miró, tant las òbras de joinessa coma las causas mai conegudas... e me dobriguèt las pòrtas de çò que m'anava mostrar aprèp. 

Perque, aprèp la teoria "Miró pintrèt aquò, aquò e mai aquò en causa d'aquò, aquò, e aquò", aguèri la practica:  escorreguda pels païsatges que Miró pintrèt. Francament, es estrambordant d'aver davant los uèlhs los païsatges vistes suls tablèus.

La causa que i a amont de la montanha, aquò's l'Ermita de la Ròca, la referéncia del monde del vilatge... e zo, devinatz! Miró la pintrèt:

Aprèp, anèri a la plaja ont Miró s'anava banhar e ont fasiá sos exercicis de gimnastica, que passava per un caluc :D

Arrèsti aquí mon romavatge mironian.... qu'ai encara tot plen de causas de vos contar sus ma dimenjada pascala.
Benlèu ne tornarai parlar quand aurai visitat la fondacion Miró a Barcelona :)

E se tu tanben vòs visitar Mont-Roig amb mon super guida, as pas que de lo contactar per aquí ;)

A pezinha do balanço

L'otèl es dins una carrièra importanta de la ciutat.

De ma fenèstra, ai una vista polida sus l'avenguda.

De ma fenèstra, los agachi un moment.

Arriban cap a sièis oras.

Fins a quina ora? O sabi pas.

Lo ser quand vau dormir i son encara.

Son paures.

Mal vestits.

E crassoses.

M'agradariá pas de los crosar dins un carrieron.

Son dos. Una vièlha que li mancan las dents, mal penchenada, que t'a una vèsta violeta que l'a pas quitada de la setmana, de basquets poiridas e dins sas basquets de caucetas ròsas que li montan cap a mièg botelh e una fauda sens forma ni color. De longa, bota la man a la pòcha de son tricòt violet per verificar que i son plan sas pezinhas ganhadas uèi.

Lo segond es un òme, puslèu jove, la cara que t'espantariá un zòmbi, una vesta de jeans e un jogging sens forma ni color, o espia tot.

Sièis oras, sèt oras, de vèspre, s'installan totes dos sus un bocinon de l'avenguda, cinquanta mètres, pas mai qu'aquò. Aquí son territòri.

E aquí, pendent d'oradas, bracejan.

Orquèstran la carrièra.

Los veses, pas al mitan de la carrièra mas quasi, que balançan lo braç.

Balin-balan, balin-balan, balin-balan, balin-balan, balin-balan, balin-balan e las autòs passan. Lo movement indica a l'automobilista que aquí, i a una plaça per sa veitura.

L'autò comença la manòbra. E nòstre indigent l'ajuda: crida e braceja. Tot un còdi de movements de las mans e dels braces per indicar al conductor maladrech cossí se deu parcar. Grands movements circularis dels braces cap a drecha o a esquèrra : cal virar lo volant! Movement suau dels dets per dire “vai-zi, recuola, te dirai quora t'arrestar”, un còp sus l'auto per dire stòp. Tot aquò acompanhat d'una banda sonòra que i ai pas tot comprés. Revèrtan los omenets de l'aeropòrt que guidan los avionasses. Te fan aquò seriosament. Son plan concentrats. Es son “trabalh”. Espèran discretament darrièr l'autò que lo menaire davale e li venga donar sa pezinha per lo granmercejar de li aver indicat la plaça, per lo granmercejar de l'aver ajudat per se parcar e, solide, per caritat.

Son coneguts dins lo barri, lo mond que sortisson de l'auto lor parlan, ajudan los vièlhs a sortir de l'autò, tenon la pòrta del mond que coneisson. Uma pezinha, una cigarreta, quatre mots. E quand l'autò partís, arrèstan la circulacion sus l'avenguda per la daissar sortir. Son los angels gardians de las autòs e de la carrièra tre la fin de la jornada.

Son los paures dels paures d'un país paure, e sa pezinha meritada la li donan d'autres paures un pauc mens paures.

M'agrada lor coregrafia bracejaira.

M'agrada de los veire córrer tre que veson una plaça.

M'agrada de veire lo mond lor donar uma pezinha e un risolet.

M'agrada de los veire èsser los reis de la carrièra.